Σε ένα πλαίσιο συρρίκνωσης της αντιπολίτευσης γενικότερα και στην κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας, η διάσπαση της αξιωματικής αντιπολίτευσης οδηγεί σε περιθωριοποίηση και έλλειψη πολιτικής εκπροσώπησης.
Ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, που προέρχεται από το ευρύτερο μη δεξιό φάσμα, βρίσκεται αναίμακτο και χωρίς προοπτική πρόσβασης στη διακυβέρνηση.
Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει μια ενιαία πολιτική και κοινωνική συμμαχία επισημαίνει την έλλειψη πολιτικής σταθερότητας. Ταυτόχρονα, το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται να ανακτήσει την εκλογική του βάση, δημιουργώντας ένα κενό στον πολιτικό χώρο.
Η αναζήτηση για έναν ισχυρό πολιτικό φορέα που θα εκφράζει το αντικυβερνητικό μέτωπο παραμένει ανοιχτή, καθώς ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να μπορούν να εμπνεύσουν τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του μη δεξιού χώρου.
