Τη δεκαετία του 1980 Ο Ρόναλντ Ρέγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ έχτισαν έναν νέο συντηρητισμό γύρω από τις αγορές και την ελευθερία. Σήμερα ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Βίκτορ Όρμπαν και ένα ετερόκλητο συνεργείο δυτικών πολιτικών κατέρριψαν την πολιτική ορθότητα, κατασκευάζοντας έναν νέο συντηρητισμό που βάζει την εθνική κυριαρχία πάνω από το άτομο. Αυτοί οι εθνικιστές συντηρητικοί αποτελούν όλο και περισσότερο μέρος ενός παγκόσμιου κινήματος με τα δικά του δίκτυα επιρροών και ηγετών που συνδέονται με μια κοινή ιδεολογία. Αισθάνονται ότι τους ανήκει ο συντηρητισμός, και μπορεί να έχουν δίκιο!
Παρά το όνομα του, ο εθνικός συντηρητισμός δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο από τις ιδέες του Ρέγκαν και της Θάτσερ. Οι εθνικοί συντηρητικοί πιστεύουν ότι οι απλοί άνθρωποι κατακλύζονται από απρόσωπες παγκόσμιες δυνάμεις και ότι το έθνος είναι ο σωτήρας τους. Σε αντίθεση με τον Ρέγκαν και τη Θάτσερ, απεχθάνονται τη συγκέντρωση κυριαρχίας σε ιδιωτικούς οργανισμούς, υποψιάζονται ότι οι ελεύθερες αγορές νοθεύονται από τις ελίτ και είναι εχθρικοί στη μετανάστευση. Περιφρονούν τον πλουραλισμό, ειδικά την πολυπολιτισμική προοπτική του. Οι εθνικοί συντηρητικοί έχουν εμμονή με την εξάρθρωση θεσμών και νόμων που πιστεύουν ότι είναι μολυσμένοι από την παγκοσμιοποίηση και τις παθογένειες της Αμερικής.
Αντί για μια χαρούμενη ψήφο στην πρόοδο, οι εθνικοί συντηρητικοί καταλαμβάνονται από την συντήρηση των αξιών του έθνους τους και τον εθνικισμό. Ο William Buckley, ένας στοχαστής της παλιάς σχολής, είπε κάποτε ότι «Συντηρητικός είναι αυτός που στέκεται ακατάληπτα για την ιστορία, φωνάζοντας ΣΤΟΠ». Οι εθνικοί συντηρητικοί είναι επαναστάτες. Δεν βλέπουν τη Δύση ως τη λαμπερή πόλη στο λόφο, αλλά ως τη Ρώμη πριν από την πτώση – παρακμιακή, διεφθαρμένη και έτοιμη να καταρρεύσει εν μέσω μιας βαρβαρικής εισβολής.
Μερικοί νεοφιλελεύθεροι προοδευτικοί, περιμένουν ότι όλα αυτά θα ξεπεραστούν. Οι εθνικοί συντηρητικοί είναι πολύ ασυνάρτητοι και καθόλου πολιτικά ορθοί για να αποτελούν απειλή, λένε. Η Μελόνι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, υποστηρίζει την Ουκρανία. Ο Όρμπαν έχει μια χαλαρή θέση για τη Ρωσία. Το πολωνικό κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη είναι κατά των ομοφυλόφιλων. Η κυβέρνηση του Νετανιάχου στο Ισραήλ είναι υπέρ των ομοφιλόφυλων. Στη Γαλλία η Λεπέν είναι επιτρεπτική. Εξάλλου, η εμμονή με την εθνική κυριαρχία θα έκανε τους ανθρώπους χειρότερα, καθώς το εμπόριο καταρρέει, η οικονομική ανάπτυξη και τα πολιτικά δικαιώματα περιορίζονται. Οι ψηφοφόροι σίγουρα θα επέλεγαν να αποκαταστήσουν τον παγκόσμιο φιλελευθερισμό που δημιουργήθηκε.
Αυτή η άποψη είναι ασυγχώρητα εφησυχαστική. Λένε ότι ο εθνικός συντηρητισμός είναι η πολιτική του παράπονου: εάν οι πολιτικές οδηγούν σε άσχημα αποτελέσματα, οι ηγέτες του θα μεταθέσουν την ευθύνη στους παγκοσμιοποιητές και στους μετανάστες και θα ισχυριστούν ότι αυτό αποδεικνύει μόνο πόσο λάθος έχει ο λαός. Παρ’ όλες όμως τις αντιφάσεις τους, οι εθνικοί συντηρητικοί μπόρεσαν να ενωθούν γύρω από την εχθρότητά τους απέναντι στους κοινούς εχθρούς, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών (ιδιαίτερα των μουσουλμάνων), των παγκοσμιοποιητών και όλων των υποτιθέμενων υποστηρικτών τους. Εννέα μήνες πριν από την εκλογή της Αμερικής, ο κ. Τραμπ ήδη υπονομεύει το ΝΑΤΟ.
Τώρα που η Ευρωπαική ένωση πηγαίνει σε εκλογική περίοδο που θα καθορίσει την επόμενη πενταετία, είναι η ιστορική ευκαιρία των Συντηρητικών να αποδείξουν ότι μπορούν να ασκήσουν πολιτική. Οι εθνικοί συντηρητικοί αξίζουν επίσης να ληφθούν σοβαρά υπόψη λόγω των εκλογικών τους προοπτικών. Ο Τραμπ προηγείται στις δημοσκοπήσεις στην Αμερική. Ο Μιλέι στην Αργεντινή μόλις σε λίγους μήνες έφερε πλεόνασμα στην οικονομίας της χώρας. Η ακροδεξιά αναμένεται να τα πάει καλά στις ευρωβουλευτικές εκλογές του Ιουνίου. Στη Γερμανία τον Δεκέμβριο, η σκληρή δεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία έφτασε σε υψηλό ρεκόρ 23% στις δημοσκοπήσεις. Προβλέποντας τις χαμένες εκλογές για τον Ρίσι Σουνάκ, οι Τόρις που είναι σθεναρά υπέρ του Brexit και κατά της μετανάστευσης σχεδιάζουν να αναλάβουν το κόμμα. Το 2027 η Λεπέν θα μπορεί κάλλιστα να γίνει πρόεδρος της Γαλλίας.
Πώς πρέπει, λοιπόν, οι παλιού τύπου συντηρητικοί και οι κλασικοί φιλελεύθεροι να αντιμετωπίσουν τον εθνικό συντηρητισμό; Μιαν απάντηση είναι να λάβουμε σοβαρά υπόψη τα εύλογα παράπονα των ανθρώπων. Οι πολίτες πολλών δυτικών χωρών βλέπουν την παράνομη μετανάστευση ως πηγή αταξίας και αποστράγγιση για το δημόσιο ταμείο. Ανησυχούν ότι τα παιδιά τους θα γίνουν πιο φτωχά από αυτά. Ανησυχούν μήπως χάσουν τη δουλειά τους λόγω της νέας τεχνολογίας. Πιστεύουν ότι ιδρύματα όπως τα πανεπιστήμια και ο Τύπος έχουν καταληφθεί από εχθρικές, ανελεύθερες, αριστερές ελίτ. Βλέπουν τους παγκοσμιοποιητές που έχουν ευδοκιμήσει τις τελευταίες δεκαετίες ως μέλη μιας ιδιοτελούς, αλαζονικής κάστας που τους αρέσει να πιστεύουν ότι ανέβηκαν στην κορυφή σε μια αξιοκρατία όταν, στην πραγματικότητα, η επιτυχία τους κληρονομήθηκε.
Αυτά τα παράπονα έχουν τα πλεονεκτήματά τους και ο χλευασμός τους από τα συστημικά μέσα, επιβεβαιώνει το πόσο αγνωστικιστές έχουν γίνει οι ελίτ. Αντίστοιχα, οι φιλελεύθεροι και οι παλαιού τύπου συντηρητικοί χρειάζονται πολιτικές για να τους αντιμετωπίσουν. Η νόμιμη μετανάστευση είναι ευκολότερη εάν περιοριστεί η παράνομη μετανάστευση. Η ακρίβεια αποτρέπουν τους νέους από την αγορά νέας κατοικίας και το χτίσιμο οικογένειας. Ο πληθωρισμός καταστρέφει τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες. Για να έχουν την αληθινά ανοιχτή κοινωνία που ισχυρίζονται ότι θέλουν, οι φιλελεύθεροι πρέπει να πιέσουν ώστε τα ελίτ πνευματικά ιδρύματα -οι κορυφαίες επιχειρήσεις, οι εφημερίδες και τα πανεπιστήμια- να ενσαρκώσουν τις αρχές του αγνού καπιταλισμού αντί να υποκύψουν στη λογοκρισία και την ομαδική σκέψη. Παρά το γεγονός ότι η ανελεύθερη αριστερά και η ανελεύθερη δεξιά είναι θανάσιμοι εχθροί, οι σειρές υψηλών οκτανίων για την εγρήγορση αλληλοϋποστηρίζονται.
Για να μειώσουν τον φόβο των εθνικών συντηρητικών ότι ο τρόπος ζωής των ανθρώπων απειλείται, οι φιλελεύθεροι πρέπει επίσης να διακυβεύσουν τη διεκδίκησή τους σε ορισμένες από τις ιδέες των αντιπάλων τους. Θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι και η αριστερά μπορεί να είναι ανελεύθερη και αντιπροοδευτική. Εάν οι φιλελεύθεροι είναι πολύ σκληραγωγημένοι για να υπερασπιστούν αρχές όπως η ελευθερία του λόγου και τα ατομικά δικαιώματα ενάντια στις υπερβολές της αριστεράς, θα υπονομεύσουν μοιραία την ικανότητά τους να τους υπερασπίζονται ενάντια στη δεξιά. Αντί να παραχωρούν τη δύναμη των εθνικών μύθων και συμβόλων στους πολιτικούς οπορτουνιστές, οι φιλελεύθεροι πρέπει να ξεπεράσουν την αμηχανία τους για τον πατριωτισμό, τη φυσική αγάπη για την πατρίδα. Βέβαια αν τα έκαναν όλα αυτά θα γινόντουσαν εθνικοί συντηρητικοί.
Μιαν άλλην απάντηση στην αντιμετώπιση του εθνικού συντηρητισμού είναι απλά η παράδοση των όπλων και η αποδοχή της ήττας. Η κατάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο από τις woke πολιτικές της νέο φιλελεύθερης αριστεράς, έχει φτάσει την παγκόσμια κοινότητα στα πρόθυρα του τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Ο φιλελευθερισμός με την αγνή του εκδοχή, μπορεί να προσαρμοστεί στον εθνικό συντηρητισμό, όμως αυτό σημαίνει ότι κάποια κυβερνητικά στελέχη θα πρέπει να κάνουν στροφή. Και η αλλαγή αυτή στην πολιτική όταν έχεις αξίωμα είναι πάρα πολύ δύσκολη.
Αυτή τη στιγμή ανοίγεται ένας τεράστιος χώρος για τη δημιουργία κάτι νέου. Της νέας πολιτικής σελίδας στην ιστορία του πλανήτη Γη. Της πολιτικής που ονομάζεται, Εθνικός Συντηρητισμός.
Το άρθρο αυτό είναι εμπνευσμένο από το άρθρο του Economist και προσαρμοσμένο στο πολιτικό γίγνεσθαι του τώρα.
Με εκτίμηση,
Terry Hatziieremias
Πρόεδρος του κόμματος ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ
Πηγή https://hatziieremias.substack.com/p/c44?r=f1vz5&utm_campaign=post
