Πέμπτη 11/1/2024 ξεκίνησε η ακροαματική διαδικασία στο Παγκόσμιο Δικαστήριο της Χάγης, αναφορικά με την ενεργοποίηση των άρθρων της Σύμβασης Γενοκτονίας.
Είναι μια υπόθεση που έφερε ενώπιον του δικαστηρίου η Νότιος Αφρική εναντίον του Ισραήλ.
Από προχθές στο Παγκόσμιο Δικαστήριο της Χάγης, εξελίσσεται μια πρωτοφανής στα χρονικά δικαστική υπόθεση. Από νομικής άποψης, ο φάκελος που έφερε στο δικαστήριο η Νότιος Αφρική και ο τρόπος που παρουσίασε το κατηγορητήριο δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για την υπόθεση. Βέβαια, η ψηφοφορία των δικαστών είναι μια άλλη ιστορία. Βλέποντας κανείς την σύνθεση των δικαστών και τις χώρες που εκπροσωπούν, υπάρχει κίνδυνος η ψηφοφορία να μην γίνει με νομικά αλλά με πολιτικά κριτήρια.
Η απόφαση των δικαστών του Παγκόσμιου Δικαστηρίου, θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό το πόσοι ακόμα χιλιάδες Παλαιστίνιοι θα πεθάνουν τις προσεχείς εβδομάδες.
Δεν είναι λίγο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο δικαστήριο κρίνεται και κάτι ακόμα. Κρίνεται η ανθρωπιά μας. Η συλλογική ανθρωπιά μας, αν θέλεις.
Η Γάζα είναι μια γεωγραφική έκταση όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από βομβαρδισμένα χαλάσματα. Μόνο σκόνη και θάνατος. Ένα σχέδιο κατευθείαν από το ενγχειρίδιο των Ναζί, όπως έκαναν για να εκτοπίσουν τους Εβραίους από τα Εβραϊκά γκέτο της Πολωνίας.
Όπως και οι Εβραίοι τότε, έτσι και οι Παλαιστίνιοι σήμερα, εξαναγκάζονται να επιλέξουν μεταξύ του να πεθάνουν από τις βόμβες, τις αρρώστιες και την πείνα, ή να εκτοπιστούν από την γη τους και την γη των προγόνων τους, για πάντα.
Όπως τότε, έτσι και τώρα, είναι η απόφαση μεταξύ του να πεθάνεις τώρα μαζί με τους ανθρώπους σου, ή σκόρπια, κάπου μακριά, ίσως σε μερικά χρόνια από τώρα, από την πείνα ή τις αρρώστιες.
Αυτή είναι η απόφαση που πρέπει να πάρουν οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα σήμερα.
Στα Γκέτο της Βαρσοβίας, οι Ναζί προσέφεραν τρία κιλά ψωμί και ένα κιλό μαρμελάδα σε οποιονδήποτε επέλεγε την “εθελοντική απέλαση” και εγγραφόταν στους καταλόγους. Αυτό που δεν ήξεραν οι Εβραίοι της Πολωνίας, τότε, ήταν ότι “απέλαση” σήμαινε εξολόθρευση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας. Στα στρατόπεδα θανάτου των Ναζί.
Αυτό που αρνούμαστε να μάθουμε από την Ιστορία, είναι ότι η γραμμή που χωρίζει το θύμα από τον θύτη, είναι μια λεπτή γραμμή. Οι κραυγές αγωνίας των χιλιάδων Παλαιστίνιων που βρίσκονται θαμμένοι κάτω από τόνους ερείπια στη Γάζα, είναι οι ίδιες κραυγές αγωνίας με τις κραυγές των εκτελεσμένων στη Σρεμπρένιτσα από τους Βόσνιους, είναι οι ίδιες κραυγές με τους 1,5 εκατομμύριο Καμποτζιανούς που καθάρισαν οι Ερυθροί Χμερ, είναι οι ίδιες κραυγές με τις κραυγές των χιλιάδων οικογενειών Τούτσι που κάηκαν ζωντανές μέσα στις εκκλησίες, και με τις κραυγές των δεκάδων χιλιάδων Εβραίων που εκτελέστηκαν από την τάγματα θανάτου των SS στην Ουκρανία.
Το Ολοκαύτωμα δεν είναι ένα ιστορικό ερείπιο, που μπορούμε να συμμαζέψουμε βολικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Ζει διαρκώς ανάμεσα μας.
Ένας νέος κόσμος σήμερα γεννιέται μπροστά στα μάτια μας. Είναι ένας κόσμος, όπου παγκόσμιες γραφειοκρατίες και τεχνολογικά προηγμένα συστήματα σφαγιάζουν χιλιάδες αθώους ανθρώπους σε κοινή θέα. Ένας κόσμος όπου αυτοί που καλούνται να το σταματήσουν όλο αυτό, είναι παράλληλα και αυτοί που το διαπράττουν, ή που το στηρίζουν.
