Στην πορεία της ζωής μας, η τροχιά που έχουμε διανύσει σβήνεται, γιατί το ουσιώδες είναι να προχωράμε. Όπως ακριβώς κάθε πλοίο που αφήνει το ίχνος της ρότας του στα κύματα. Αν το πλοίο σταματήσει, τα απόνερα εξαφανίζονται. Και τότε θα ζούμε μια ζωή χωρίς ρότα.
Από το σχολείο ακόμα με συνήθισαν να μου δείχνουν, να μου σημαδεύουν το δρόμο που θα ακολουθήσω. Να μου ασφαλτοστρώνουν το δρόμο και να μου λεν «απο εδώ». Εγώ όμως από μικρός ακόμα είχα αποφασίσει ο δικός μου δρόμος να ανοίγει με το να προχωρώ. Βιώνω τη ζωή μου με το να τη ζω και όχι με το να τη κοιτώ. Έχω δικό μου φύλλο πορείας.
Κάνω λάθη και τα επανορθώνω, νιώθω φόβο και τον ξεπερνώ. Ανακαλύπτω τα όνειρα μου, τα κίνητρα μου και απολαμβάνω την ικανοποίηση του να σχεδιάζω τη ζωή μου. Όταν το μονοπάτι χωρίζονταν στα δύο ή χανόταν σε μια βαλτώδη περιοχή σε ένα απροσπέλαστο πέρασμα, τρόμαζα, παράλυα. Όμως ξανάβρισκα το δρόμο μου μες στην ομίχλη γιατί διάλεγα το δρόμο της καρδιάς. Αυτού που μέσα μου ήξερα ότι είναι ο σωστός. Πάρα πολλές φορές έμεινα βουβός ακίνητος στην άκρη του μονοπατιού γιατί δεν ήξερα τι να κάνω. Όμως δε σταμάτησε ο κινητήρας, δεν έμεινα στο ρείθρο αναποφάσιστος. Πήρα πάνω μου τις καταστάσεις και δε με πήραν εκείνες από κάτω. Αν έχω πάρει λάθος αποφάσεις για να φτάσω ως εδώ που έφτασα, ναι μεν δε μπορώ να διαγράψω το δρόμο που ήδη διάνυσα, αλλά κάθε στιγμή είναι κατάλληλη ώστε να πάρω τη στροφή που θα με επαναφέρει στο μονοπάτι των ονείρων μου. Αν μετρούσα τα βήματα μου στο δρόμο για να μη σκοντάψω πάνω στους άλλους, μου το επέτρεπε η ταπεινότητά μου και μόνο. Μία ειλικρινής ταπεινότητα που δεν ήταν σημάδι αφέλειας ή αδυναμίας, αλλά το εντελώς αντίθετο. Σημάδι εσωτερικής δύναμης και μιας σοφίας που ισχυρίζεται ότι χωρίς το πιο μικρό ούτε το πιο μεγάλο θα μπορούσε να υπάρξει.
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ποτέ δε με παραγκώνισαν οι περιστάσεις γιατί, μπορούσα να κυλώ σα νεράκι, με αγάπη, μπροστά στα σκηνικά που άλλαζαν τη ζωή μου. Με την πεποίθηση ότι η δημοκρατική ζωή είναι η ηθική της διόρθωσης και της αναζήτησης καλύτερων προσώπων στη θέση αυτών που αποδείχτηκαν λίγα, ανερμάτιστα ή γελοία, σήμερα αποφάσισα νέα πολιτική πορεία με τον Τέρρυ Χατζηιερεμία και με το κόμμα ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ στην οποία αναγνωρίζω και την θετική αναγκαιότητά της και το περιεχόμενό της. Έμαθα να ατενίζω το μέλλον κοιτώντας ένα γλύκισμα που πρέπει να το δοκιμάσω για να μάθω τι με περιμένει. Αλλοιώς πως θα μάθω αν είναι αυτό που θέλω. Χρειάζεται λοιπόν να τολμήσω.
