Επιστρατεύοντας τον σώφρονα πολιτικό λόγο για την νομοθέτηση του γάμου ομοφυλοφίλων, απευθύνομαι στους σκεπτόμενους Νεοδημοκράτες για να τονίσω μπας και το εμπεδώσουν ότι το ατομικό δικαίωμα δεν μπορεί να συγκρούεται, ούτε να υπερβαίνει το συλλογικό δικαίωμα και κυρίως δεν μπορεί μια ατομική επιθυμία να επιβάλλεται ως συλλογικό δικαίωμα.
Πόσο μάλλον όταν η επιθυμία αυτή συγκρούεται και με τη φύση, δηλαδή με το φυσικό δικαίωμα της γυναίκας να είναι η μητέρα του παιδιού, αυτή και μόνον, και το φυσικό δικαίωμα του άνδρα να είναι ο πατέρας του, αυτός και μόνον. Η άρνηση αυτών των φυσικών δικαιωμάτων οδηγεί την κοινωνία σε προπολιτικές καταστάσεις, όπου ακόμη δεν είχε εισαχθεί το καθεστώς το δικαίου που ορίζει τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων.
Επιστρέφουμε δηλαδή σε καθεστώς κοινωνικής βαρβαρότητας, όπου ο πιο ισχυρός επιβάλει τις επιθυμίες του, παραβιάζοντας ακόμη και τους φυσικούς νόμους.
Ο κίνδυνος από την υιοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, ο οποίος συμπαρασύρει και την τεκνοθεσία, είναι πολύ σοβαρός, στέφεται εναντίον των γυναικών πρωτίστως διότι κινδυνεύουν να μετατραπούν σε απλά όργανα αναπαραγωγής, αλλά και των παιδιών, τα οποία εάν δεν προστατεύονται πλέον από το νόμο θα κινδυνεύσουν να μετατραπούν σε εμπόρευμα, ενώ η ανατροφή τους σε ομόφυλα ζευγάρια παραβιάζει το φυσικό τους δικαίωμα να μεγαλώνουν με τον φυσικό τους πατέρα και την φυσική τους μητέρα.
Το επιχείρημα πως τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν δικαίωμα στο γάμο και στην υιοθεσία είναι έωλο. Όποιος έχει μια κάποια συμπεριφορά ή επιθυμία δεν μπορεί να απαιτεί νομική αναγνώριση της επιθυμίας του, εάν αυτή συγκρούεται μάλιστα και με τους φυσικούς νόμους. Θα μπορούσαν τότε και οι παιδόφιλοι, που σε πολλές χώρες είναι οργανωμένοι σε σωματεία, να απαιτήσουν επίσης τα ίδια δικαιώματα.
