Η απόπειρα κατάργησης του δικαιώματος βέτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανακαίνισε μνήμες από προηγούμενες προσπάθειες επιρροής των Γερμανών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο πραγματικός στόχος φαίνεται να είναι η αποφυγή διαφωνιών στα σχέδια και τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών. Η αντίδραση των ελληνικών ευρωβουλευτών ήταν αρνητική, θεωρώντας την εξέλιξη επικίνδυνη για τα μικρότερα κράτη.Η πλειοψηφία των ευρωβουλευτών υποστήριξε την κατάργηση, με 291 ψήφους υπέρ, 274 ψήφους κατά, και 44 παρόντες. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μόνο πέντε από τους 21 Έλληνες ευρωβουλευτές καταψήφισαν το ψήφισμα, ενώ πέντε άλλοι απουσίασαν από την ψηφοφορία.Η συζήτηση αυτή θέτει σε επίκαιρο πλαίσιο τον διακυβερνητικό χαρακτήρα των αποφάσεων στην ΕΕ και τη σημασία της συμμετοχής και της αντιπροσώπευσης όλων των κρατών μελών στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Συνολικά 291 ευρωβουλευτές ψήφισαν υπέρ, 274 ευρωβουλευτές ψήφισαν κατά και 44 ψήφισαν «Παρών». Μάλιστα, από τους 21 Έλληνες ευρωβουλευτές κατά του ψηφίσματος που θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα της χώρας μας, μόνο πέντε καταψήφισαν. Πρόκειται για την ευρωβουλευτή της ΝΔ Ελίζα Βόζεμπεργκ η οποία ήταν απούσα από την ψηφοφορία, τον Εμμανουήλ Φράγκο της Ελληνικής Λύσης, τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ Λευτέρη Νικολάου-Αλαβάνο και Κωνσταντίνο Παπαδάκη και τέλος, τον Νίκο Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ.Σημειώνεται ότι απόντες από την σημαντική διαδικασία ήταν οι Θοδωρής Ζαγοράκης της ΝΔ, ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Στέλιος Κούλογλου, ο Γιάννης Λαγός και ο Αθανάσιος Κωνσταντίνου της ΧΑ.
Η διαφορά 17 ψήφων στην ψηφοφορία για την κατάργηση του δικαιώματος βέτο αποδεικνύει ότι η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών θα μπορούσε να επηρέαζε την εξέλιξη της υπόθεσης, εάν είχαν προτεραιότητα το εθνικό τους συμφέρον.Το γεγονός ότι οι πέντε Κύπριοι ευρωβουλευτές ψήφισαν υπέρ της κατάργησης του βέτο προκαλεί προβληματισμό, καθώς το ψήφισμα απορρίφθηκε από τρεις εκ των πέντε. Αυτό αναδεικνύει τις εσωτερικές διαφορές στις απόψεις των Κυπρίων εκπροσώπων στο Ευρωκοινοβούλιο.Η αντίδραση ορισμένων κρατών, όπως η Πολωνία, αποτελεί ένδειξη της αντίστασης στις προτεινόμενες αλλαγές, με επιχειρήματα περί μείωσης της ομοφωνίας και περιορισμού των εξουσιών των κρατών. Οι κατηγορίες αυτές αναδεικνύουν τον διακυβερνητικό χαρακτήρα των αποφάσεων στην ΕΕ και τις ανησυχίες ορισμένων χωρών για πιθανή επικράτηση των ισχυρότερων.
