Η Κύπρος την πρωταπριλιά γιορτάζει την επέτειο από την έναρξη του αντιαποικιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.
Με τη σημερινή ανάρτηση μου σε δημόσια θέα, παραθέτω την προσωπική μου θέση για το Κυπριακό ζητούμενο του σήμερα.
Ισχυρίζομαι ότι για την Τουρκία το Κυπριακό ζήτημα έχει επιλυθεί από το καλοκαίρι του 1974 όταν οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής κατέλαβαν το 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, προχώρησαν σε εθνοκάθαρση σε βάρος των Ελληνοκυπρίων, μετέφεραν στη συνέχεια, τους Τουρκοκύπριους των ελεύθερων περιοχών στα κατεχόμενα και τέλος ανακήρυξαν το 1983 το κατοχικό καθεστώς σε «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου». Αυτό που έμεινε για τους Τούρκους είναι η δική μας υπογραφή στη διεθνή αναγνώριση των τετελεσμένων της ωμότητας τους.
Εδώ και πολλά πλέον χρόνια, απέναντι στις συνεχείς προκλήσεις και ολοένα και περισσότερες απαιτήσεις της Τουρκίας, η ελληνοκυπριακή και η ελληνική ηγεσία αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα.
Για μένα δεν μπορεί να υπάρξει «λύση» μέσω διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο ενός ΟΗΕ, που στηρίζει απροκάλυπτα την Τουρκία, με τους δοσμένους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, με την άλλη «εγγυήτρια δύναμη», τη Βρετανία, να αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο της Τουρκίας, μετά τη Γερμανία.
Απαιτείται αναπροσανατολισμός της ακολουθητέας στρατηγικής με στόχους και προτεραιότητες που θα είναι σύμφωνες με το δίκαιο αλλά και με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.
Θα πρέπει σε κάθε ευκαιρία να τονίζεται ότι το διεθνές δίκαιο απαιτεί τον τερματισμό της κατοχής. Αυτό το έχουμε σχεδόν ξεχάσει. Η λέξη «απελευθέρωση» έχει εξοβελιστεί από το λεξιλόγιο της πολιτικής μας ηγεσίας και από όλα τα κόμματα.
Η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και των εποίκων, η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σ’ ένα δημοκρατικό καθεστώς, με σεβασμό των δικαιωμάτων κάθε μειονότητας στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου για μένα είναι αδιαπραγμάτευτα.
Βεβαίως και δεν είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι η Τουρκία θα αντιληφθεί την αδικία που έχει διαπράξει και θα αποδεχτεί μία τέτοια λύση.
Επιτέλους όμως, όταν λέμε «Δεν Ξεχνώ» πρέπει να το εννοούμε προκειμένου να προετοιμαζόμαστε υλικά, ηθικά και διπλωματικά για να διεκδικήσουμε το δίκιο μας.
Εγώ δεν δέχομαι να λέμε ότι δεν έχουμε διεκδικήσεις από την Τουρκία.
Εγώ δεν δέχομαι να συζητάμε αποκλειστικά τις μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις στην ανατολική Μεσόγειο, την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Δυτική Θράκη. Θεωρώ ως πρέπον, να προβάλουμε και τις δικές μας.
Οι Τούρκοι ζητούν επανειλημμένα από τον ΟΗΕ αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Εμείς συνεπώς οφείλουμε να ζητάμε την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο και τον αφοπλισμό των ακτών της Μικράς Ασίας, όπου σταθμεύουν σώματα με σαφή επιθετική αποβατική σύνθεση και διάταξη.
Για μένα δεν ήταν ποτέ και συνεχίζει να μην είναι και σήμερα και αύριο, προτεραιότητα η όποια «λύση» του Κυπριακού αλλά η αποκατάσταση της νομιμότητας και η επιβίωση ενός ελληνικού πληθυσμού, του τελευταίου, αν θέλετε, υπολείμματος της ελληνιστικής περιμέτρου και του μικρασιατικού ελληνισμού. Γιατί αυτό είναι η Κύπρος, άσχετα από την αλλοτρίωση, τη διαφθορά, τον αβάσταχτο νεοπλουτισμό και την έλλειψη αγωνιστικότητας των σημερινών Κυπρίων.
Για μένα δηλαδή ο πολιτικός στόχος είναι σαφέστατος και είναι ένας: η επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού στις πατρογονικές του εστίες σε ολόκληρο το νησί.
